O XANTAR DO ALBARIÑO (1)

Imaxe: La Voz de Galicia

Coma na famosa novela de Gabriel García Márquez Cambados vive estes días tempos de cólera. Ao igual que apuntaba no seu maxistral artigo a redactora da Voz de Galicia na Edición de Arousa, o Xantar do Albariño foi a némese, o catalizador para que a vindeira campaña eleitoral entrara en escea.

E o que deu o pistoletazo de saída non foi outro que o Presidente da Xunta de Galicia que viu a cumplilo guión de tódolos anos co engadido (que a ninguén se lle escapa) de “arengar as súas tropas” que están de “capa” caída. Teñen tal odio e resentimento polo actual cuatripartito que lles sangra a língua por varios sitios coma un bonito. Pero toda esa xenreira había que canalizala e quen millor que D. Alberto para lle dar forma como político intelixente que é…
E o que fixo foi apelar a un símbolo como Manuel Fraga e a retirada da estatua que o goberno actual fixo do Parque de Torrado que provocou un tsunami a favor en en contra da mesma. A xente non é consciente do que significan os símbolos, e a imaxe Do Titán de Vilalba leva parella a imaxe de Cambados e do Albariño. Foi un dos máximos valedores da Festa e ainda que nas ringleiras da esquerda doa é algo do que D. Alberto se aproveitou moi hábilmente. Tiña moi claro o que tiña que Facer e dicir, un chamamento á unidade da dereita encol dunha figura que creou controversias en vida e polo que se escoita e le moito despois … 

Os mandatarios do PP Galego deronlle coma encomenda a Luis Aragunde que se poña as pilas e que bote de xeito inmediato a estes folloneros, radicais, e izquierdosos que nun feito histórico foron quen de desaloxar ao PP do Goberno Local despois de 28 anos. “Luis, como pode ser que coa Diputación ao teu servizo, a Xunta, o Estado e unha inxente morea de cartos non foras quen de salvar o noso cortijo. Porque este era o noso Xantar, esta era a xoia da Coroa da que presumiamos e visitabamos en peregrinación … mira o Capítulo Serenísimo que é noso en que o convertiron éstes, 50 personas que nos miran desfilar cando eran milleiros os que no seguían como as “estrelas” que somos, ata nos deixan sen o primeiro plato”…
E que decir da falla de respeto namentras a Alcaldesa Fatima Abal pronunciaba o seu discurso, falando nas mesas ocupadas polo PP sen nengún tipo de respeto, de educación. Certo que non estivo ben na miña opinión no derradeiro Pleno , deixouse levar quizais polo fragor do debate político e non permitiu unha terceira intervención do candidato polo que parece do PP a Alcaldía de Cambados. Porén non hai que devolver mal por mal, se non ben por mal, cando presumes de ser un partido de raíces Cristiáns, e a Alcaldesa tivo que subila voz de tal xeito que pasou de ser un discurso a un mitin. Eu se fóra ela (que non o son) lles houbera chamado a atención, moi finamente eso sí, como fan eles: ”aínda que haia xente maleducada que non sabe cando hai que estar calada vou seguir co meu discurso”, xa veríades se non baixaban a voz … E tamén comparto coa Alcaldesa que non fixera alusión algunha a Xunta despois do que levan boicoteado a nosa vila pola pataleta infantil de que lles quitaron o chupete. A verdade é que pouco lle importa ao PP que Cambados seña Cidade Europea do Viño, o único que queren é voltar ao machito e estar na poltrona, e coma foron eles quenes fixeron os primeiros

trámites para que a Cambados lle fora entregada tal distinción, éstes roxos lles roubaron o protagonismo en canto foi unha realidade, e porque os veciños e un posterior pacto de goberno así o decidiron. A democracia non forma parte do vocabulario do PP de Cambados en toda a súa extensión. Representa esta formación o caciquismo despiadado, o egoísmo e o trepar e favorecer aos amigos … 

Esa é a segunda parte e onde o goberno actual está decepcionando a moita xente; non teñen collóns para poñer a traballar aos amigos do PP que coma chupa mandriles que son traballan no Concello a costa dos veciños porque teñen un contrato laboral que firmaron “por ser amigos de”, presuntamente, e que agora viven coma polluelos baixo as alas dos actuais mandatarios. Leo asombrado a un Blog afín ao goberno que non se pode facer una Oferta de Emprego Público, nen unha Bolsa de Traballo porque o dí a lei … mentira, é porque senon os nosos hooligans se mosquean, acabouselles o chope aos máis de 30 que viven en estado de gracia ao carón de Xurxo e Tino, da Alcaldesa, de Víctor, ata que claro, comezan as guerras de quen cobra máis, de quen quere ser o Xefe de tal, de a quen invitan a viaxar a gastos pagos e eu teño que me quedar aquí, e agora vai e resulta que lles sacan os ollos presuntamente e choran. Pois xa sabedes, como dicía a grande Rosalía de Castro vou cenar cedo non vaia a ser que o consorte chegue de malas e teña que ir para cama chorando e sen nada no bandullo.

Estas cousas pasan por non ser quen de gobernar e poñer a traballar en serio a súa xente e deixarse de amiguismos. Están incurrindo nos mesmos erros que os seus predecesores e xente da vila comprometida, con ideais, que saben o que valen 5 euros, están a perdela paciencia porque loitaron, repartiron e recibiron leña para que agora éstos para non ter problemas e non entrar coma “un elefante nunha cacharrería” non teñan sangue nas venas para comezar a facer unha limpia das boas. Non son Carmela Silva, en definitiva, esa sí que puxo firmes na Diputación a unha pandilla de mangantes colocados como os de aquí a dedo. 

Sei que eso non se fai dun día para outro pero estos con tal de aprobar a RPT e non ter problemas cos Sindicatos achantan. É unha vergonza, coma outras cousas que fan como sacar notiñas na prensa con números e números, iso está moi ben para os economistas pero hai que crear traballo e servizos, e só se preocupan dos veciños e turistas solventes. Un goberno que presume de ser progresista ten que acabar co anterior e aquí ainda non caeron do nido. Pois xa saben, ou espabilan ou para casa, que está Feijoó e Luis á espera de que comecen a matarse entre eles, e polo que contan no Faro xa está a a ocorrer. Se o inimigo é grande o ataque ten que ser frontal di o Éxodo, e aquí cada un fai a guerra pola súa conta, cando teñen diante en sentido metafórico unha hydra de sete cabezas. 

Un artigo de Óscar Núñez